Włodzimierz Marczak urodził się w 1922 roku w podkarpackiej wsi - Pakoszówce. Matka - Polka rzymskokatolicka, mimo wczesnej śmierci męża - Rusina grekokatolika, swoich pięciu synów wychowała w wierności cerkwi zgodnie z wielowiekową tradycją, w której synowie przyjmowali wiarę ojców, a córki matek. Młody, ciekawy świata chłopak rozpoczyna poszukiwanie swojego miejsca w burzliwie zmieniającej się rzeczywistości. Z początkiem lat 30 w dotychczas żyjącej zgodnie polsko-ukraińskiej społeczności zaczynają ścierać się bowiem przeciwstawne wpływy - z jednej strony lojalności domaga się państwo polskie, z drugiej strony - emisariusze radykalnych ugrupowań ukraińskich. Bohater nie przystaje na proste, czarno-białe rozwiązania. Nie potrafi pogodzić się z zaprzepaszczeniem dorobku pokoleń. Cały czas próbuje pozostać sobą, dorabiając się swoistej filozofii życiowej, która pozwala mu nie tylko fizycznie, ale i moralnie przetrwać w najbardziej ekstremalnych warunkach. ZMuszony do slużby w niemieckich taborach towarzyszy Wermahtowi w jego "błyskawicznej wojnie" aż do Charkowa, po czym wraca szczęsliwie do domu, by podczas jednej z okupacyjnych nocy przeżyć... własną śmierć. Chcąc uchronić braci, daje aresztować się Sowietom i w łagrze na Kaukazie spędza sześć potwornych lat. Do domu wraca w 1951 roku, a jesienią 1953 zostaje aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa - kolejne trzy lata upływają mu w więzieniach PRL-u, gdzie jest bity, głodzony, poniżany i pozbawiony kontaktu z rodziną. Po wyjściu z więzienia w 1956 roku, po nieudanych próbach reaktywowania parafii grekokatolickiej, chcąc pozostać wiernym obrządkowi wschodniemu, wiąże się z cerkwią prawosławną. Ta książka jest niezwykłym - bardzo osobistym nieraz - świadectwem życia, którym można by obdarzyć kilka biografii. Niezależnie od warstwy fabularnej i obyczajowej historycy podkreślają także jej walory dokumentalne. Jets ona unikalną na polskim rynku wydawniczym pozycją wzbogacającą wiedzę o trudnych i skomplikowanych sprawach narodowego i etnicznego pogranicza.